عذاب و محنت ِ دنیا؛ چه یک‌ریز و درهم بود
برای ِ تو نمی‌دانم - برای ِ من که مُبهم بود
چه زود؛ موی ِ سر ِ آدم - شُده رنگ ِ سپید ِ گچ
ز ِ بس؛ داغ‌و غم‌و غُصّه - همش همزاد ِ آدم بود
نه زجر می‌دادمان با رنج، به‌یک‌باره جان‌می‌بُرد
غم و اندوه ِ این دنیا؛ چه پیوسته - نم‌نم بود
اگر دنیا؛ پُر از انسانیت - مردانگی بوده‌‌است
به تعداد ِ جوانمردان؛ همیشه نارفیق هم بود
همیشه حاکمان؛ با عیش‌و نوش‌و بزم سر کردند
بساط ِ ماتم و اندوه ِ ما؛ دائم - فراهم بود
دوای ِ درد ِ داراها ست؛ آش و مرغ و سوپ ِ جو
دوای ِ درد ِ تنگ‌دستان؛ بُخور و آب ِ شلغم بود !
شُده "تزویر" و "زر"؛ درمانِ دردِ "زور" گوی ِ دون
و اشک ِ مادران؛ بر داغ ِ ما - مانند ِ مرهم بود !!
به روی ِ این زمین؛ از ابتدا خون ِ برادر ریخت
فراوان - بر سر ِ این خاک؛ برادر کُش، هنوزم بود !
نافِ این‌زمین امروز؛ با کُشتار و غارت شُد بُریده
برایِ محو ِ خلقِ خویش؛ خدا گوئی - مصمّم بود !
چه دنیائی؟ پُر از وحشت - پُر از جنگ‌و قساوت !
دختر ِ معصوم؛ با بمب ِ عروسک‌سان - همدم بود !!
چه‌خوب آدم‌نماهایِ زمین‌را می‌شناخت، فرمود:
همه‌دنیا بسانِ کربلا - هر روز ِ ما؛ مثلِ محرّم بود
زمین جایِ قشنگی نیست - دلیلی بهتر از این‌که:
فلاکت‌می‌رسید، دروازه‌یِ خوشبختی محکم بود !؟
چه دنیائی؟ پُراز گورِ جوان گردید، قبرستانی‌اش !
چه بسیار؛ بر سر ِ نسلِ من و تو - خاک ِ عالم بود !
خداوندا؛ تأمل کُن، دگر صبر و تحمّل رفته از کف
بلا گردد؛ فزون هر روز - مگر؛ درد و بلا، کم بود؟؟
چه فرقی می‌کند؛ جهنّم با بهشتت، خالقِ هستی !؟
نمی‌بینی؟ مگر - دنیای ِ ما؛ غیر از جهنّم بود !؟
حسن_جهانچی
۲۳ فروردین‌ماه - ۱۳۹۸
HasanJahanchi
درباره این سایت